Szczegółowe informacjeStudia II stopnia, 1,5-roczne, stacjonarne i niestacjonarne (zaoczne) przeznaczone są dla absolwentów studiów I stopnia (zawodowych) lub studiów II stopnia (lub jednolitych magisterskich) kierunku ochrona środowiska i kierunków pokrewnych.
Absolwent posiada wiedzę z zakresu nauk przyrodniczych i nauk o środowisku, a także nauk technicznych, rolniczych lub leśnych, planowania przestrzennego i metodyki badań środowiskowych. Absolwent posiada wiedzę pozwalającą na samodzielne rozwiązywanie problemów z zakresu ochrony środowiska w ujęciu lokalnym, regionalnym, krajowym i globalnym – również w niestandardowych sytuacjach – a także umie wydawać opinie na podstawie niekompletnych lub ograniczonych informacji z zachowaniem zasad prawnych, ekonomicznych i etycznych. Umie porozumiewać się w sprawach ochrony środowiska zarówno ze specjalistami jak i niespecjalistami, a także organizować pracę grupową i kierować pracą zespołów. Absolwent posiada umiejętności umożliwiające podjęcie pracy w instytutach badawczych, instytucjach zintegrowanego zarządzania oraz ochrony środowiska, przemyśle, rolnictwie, administracji państwowej i samorządowej.
Specjalność – ekoinżynieria (studia stacjonarne)
Specjalność ta przygotowuje absolwenta do wykonywania inżynierskich, interdyscyplinarnych zadań, zorientowanych na zagadnienia środowiskowe o wyraźnych aspektach ekologicznych. Mogą to być zagadnienia z obszaru: tworzenia ekoproduktów, wtórnego wykorzystania obiektów technicznych, budownictwa proekologicznego i infrastruktury proekologicznej, materiałów przyjaznych środowisku, itd.
Absolwent posiada szeroką wiedzę i umiejętności w kształtowaniu i użytkowaniu przyjaznych dla środowiska rozwiązań technicznych i kierowania procesami ich wdrażania. Przygotowany jest do pracy w działach rozwoju, konstrukcji, technologii, a także w konkretnych działach produkcji.
Specjalność – kształtowanie środowiska
Program studiów zapewnia zdobycie wiedzy o środowisku przyrodniczym, jego zagrożeniach i negatywnych przekształceniach oraz o sposobach eliminowania niekorzystnych zmian. Wiedza ta umożliwia zachowanie środowiska i krajobrazu w miarę niezmienionym stanie, planowanie i projektowanie zmian w środowisku, doprowadzających do zharmonizowania warunków życia człowieka z wymogami przyrody. Dotyczy to zmian w układzie przestrzennym użytków ekologicznych, uproduktywnienia gruntów zdegradowanych, poziomego i pionowego formowania szaty roślinnej i rzeźby terenu.